Bericht Ds. van Wijk,
Hierbij een bericht vanuit de pastorie. Het is goed om in deze omstandigheden de techniek te gebruiken. We zijn immers als gemeente één. Wat moeilijk om dat niet in levende lijve vorm te kunnen geven, door in de kerk samen te komen. We ervaren nu allemaal hoe het voor velen is om zondag niet naar de kerk te kunnen gaan. We ervaren nu allemaal hoe het voor velen over de wereld is om altijd te leven met angst voor dodelijke ziekten. Hoe uniek deze ervaringen voor velen ook zijn; door de tijd heen en wereldwijd is dit hoe het leven is. In de laatste eeuw, en in het westen, zijn we deze werkelijkheid wat uit het oog verloren. Helaas zijn velen in diezelfde eeuw ook God uit het oog verloren. Overal? Nee! Juist daar waar het leven niet maakbaar is (vraag het maar aan de jongeren die in Zambia waren) is men God zeker niet uit het oog verloren.
Deze tijd, een tijd van Corona, en van zoveel ander leed, is een tijd, om onze ogen te richten op de HEERE. Velen van ons deden dat al, vanwege zoveel redenen. Wat zijn we bevoorrecht, dat we in dit alles een adres hebben, een God hebben, die zó met ons begaan is, dat Hij Zichzelf voor ons over had, in Zijn Zoon, de Heere Jezus Christus.
We belijden met Paulus, dat niets ons kan scheiden van Gods liefde, in Christus Jezus. Helemaal niets: en dus ook een virus niet.
Deze woorden van Paulus nemen het virus niet weg, en ook al die andere zorgen niet. Wat dan wel? Ze dragen ons, geven ons hoop, en moed, en leven, dwars door ziekte, dood, en wat dan ook heen. Oftewel: ze geven ons houvast, wanneer alles wankelt, en we de grip kwijt zijn.
Het is mijn verlangen en gebed, dat de HEERE ons deze houvast geeft, nu het aannemelijk is dat we nog een lange tijd met dit virus te maken zullen hebben. Het is aannemelijk dat we allemaal, of direct, of indirect, hierdoor getroffen zullen worden. Wellicht behoren we zelf tot de risico-groep, wellicht geliefden van ons. We moeten afstand houden van hen waar we dichtbij willen zijn. Veel ouderen zijn eenzaam, en dat wordt hierdoor niet minder. Sommigen leven toe naar een trouwdag, naar een geboorte, naar een doopdienst, naar het avondmaal, en naar nog zoveel meer: vakanties, noem maar op. Zullen bedrijven staande blijven? Zullen zelfstandigen het redden? Het is aannemelijk dat geliefden zullen overlijden, in onze gemeente, of daarbuiten. Wat een grote onzekerheid!
In tijden van onzekerheid, in onzekere tijden. In tijden van verandering, in veranderende tijden, grijpen we ons vast aan de HEERE: Hij verandert niet! Hij is betrouwbaar! Hij geeft krachten! Hij beschermt! Of we leven of sterven, we zijn van Hem!
Als we daar voor danken, als we daarop vertrouwen, geeft Hij ons rust en vrede. Dan bidden we niet krampachtig alsof de HEERE nog bewogen moet worden, maar dan bidden we indringend, juist omdat Hij bewezen heeft bewogen te zijn. Laten we daarop vertrouwen, in de verwachting dat Hij ons in deze omstandigheden meer geeft dan we nodig hebben. Inderdaad meer! Want Hij geeft Zichzelf.
Dat brengt we bij een laatste gedachte: als de HEERE Zichzelf geeft: dan weten wij wat ons te doen staat in deze tijd: Waar mogelijk geven wij onszelf! We kunnen daarmee het virus niet tegenhouden, en toch het verschil maken. Niet zo van: kijk ons eens even goed bezig zijn? Maar bescheiden. Als het goed is maakt dit alles ons bescheiden, en des te meer bereid om er voor elkaar te zijn. Daarin Gods zegen en de hulp van Zijn Geest toegewenst!